Páginas

lunes, 12 de marzo de 2012

In memoriam.

Hoy volví a pisar la fina arena de una playa, que hacía casi diez años que no pisaba. 
El panorama era distinto. En las rocas había vida, y en la superficie del agua, no flotaba una masa negra de muerte que lastraba cada uno de mis pasos al caminar.
Ni buzos color blanco, ni aves teñidas de negro sin un hálito de vida. Esta vez los cubos sí llevaban arena, limpia y fina arena.


-Memoria da noite.

Madrugada, o porto adormeceu, amor,
a lúa abanea sobre as ondas
piso espellos antes de que saia o sol
na noite gardei a túa memoria.

Perderei outra vez a vida
cando rompa a luz nos cons,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar.

Veu o loito antes de vir o rumor,
levouno a marea baixo a sombra.
Barcos negros sulcan a mañá sen voz,
as redes baleiras, sen gaivotas.

E dirán, contarán mentiras
para ofrecerllas ao Patrón:
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar,
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar.

Madrugada, o porto despertou, amor,
o reloxo do bar quedou varado
na costeira muda da desolación.
Non imos esquecer, nin perdoalo.

Volverei, volverei á vida
cando rompa a luz nos cons
porque nós arrancamos todo o orgullo do mar,
non nos afundiremos nunca máis
que na túa memoria xa non hai volta atrás:
non nos humillaredes NUNCA MÁIS.


No hay comentarios:

Publicar un comentario